2015 yılında ilk stüdyo albümünü yayımladığında Courtney Barnett ondan beklediğimiz her şeyi bize vermişti. Zeki şarkı sözleri, havalı gitarlar ve mizah Avustralyalı müzisyeni bilinen bir isim yapmaya yetmişti.
Üç sene sonra gelen ikinci uzunçalar Tell Me How You Really Feel ise hepimize kocaman bir nanik yapıyor. Courtney Barnett kendisine atfedilen tüm sıfatları bir kenara koyarak sadece kendi iç dünyasını resmediyor. Her ne kadar fazlasıyla güvensiz bir portre çiziyor olsa da yeni albümünde takip ettiği yol başlı başına bir öz güven örneği. Ancak bu durum albümün geniş çerçevede bir hayal kırıklığı yaşattığı gerçeğine teslim olmak için engel değil. Çıktığı ilk günden beri fikirlerimin değişmesi için en az bir kere bu albümü döndürüyorum. Ancak sonuç bir türlü değişmiyor ve 
yeniden hayal kırıklığı yaşayarak başa sarıyorum. Bunun en büyük sebebi Barnett’in önceden yarattığı tarz beklentisine karşı çıkarak “daha ciddi” tınılar ile karşımıza geçmiş olması değil. Gerçek neden şu ki bu albüm ilhamdan uzak ve fazlasıyla donuk. “Kötü bir gün geçirmek sorun değil” derken defalarca duyduğunuz ancak bir türlü içselleştiremediğiniz tavsiyeleri sanki bir dostunuz sizi inandırmak istermişçesine hiç durmadan yineliyor. Aslında belki de Courtney Barnett kendini bütün bu tavsiyelere inandırmak istiyor. Belki de bu aslında sanatçının bir terapi olarak yazdığı bir yapıt. Her şey bir kenara sıkıcı gitarlar ve müzikal anlamdaki tekdüzeliği için bu durum bir bahane oluşturmuyor. Barnett tüm ilhamını bir halının altına süpürmüş ve üzerinde tepinerek yeniden açığa çıkmalarını bekliyor. Albümdeki nakarat kısımlarının tekrar eden yapısı ve basit melodileri bunun en büyük örneği. Albümde müzikal anlamda tek tatmin edici yapıya sahip olan “I’m Not Your Mother I’m Not Your Bitch” kaydı da hemen biterek hevesinizi kursağınızda bırakıyor. Onun önceki albümde ortaya çıkardığı mizah anlayışına duyduğum saygı kadar bu albümde de insanın içine doğru dikkatlice bakarak küçük detayları hikayeleştirme yeteneğine hayran kaldım. Ancak bu hayranlık bile bu albümü daha iyi bir biçime sokamıyor.
