Geçenlerde Portre bölümünde Morrissey hakkında kendi kendime birtakım sorular sormuştum: “Bu kadar büyük bir efsane seneler boyunca birbirini izleyen bu kadar tatsız işleri art arda ortaya koyabilir mi?”
O yazıyı yazarken Morrissey’in on birinci uzunçaları Low in High School henüz daha yayımlanmak üzereydi. Yeni albümün yayımlanması ise sizi gerçeklerle baş başa bırakıyor. Morrissey yeniden zamanında harika işler başarmış ancak son zamanlarda sadece müzik ile ilgili kalmak için birtakım eserler vermek için çabalayan bir müzisyen personasından öteye geçemiyor. Üç sene önce yayımlanan World Peace is None of Your Business ile karşılaştırıldığında Low in High School adeta tüm ihtişamıyla parlıyor. Uzun bir aradan sonra İngiliz müzisyen ilk defa müzikal açıdan 
kayda değer tınılar sunabiliyor dinleyicilere. Ancak genel çerçeveye baktığınızda Morrissey’in eski “büyük ağızlı” kişiliğine sıkı sıkıya bağlandığını ve bir türlü bırakmamak için adeta çırpındığını görüyorsunuz. Morrissey’in her konuda bir fikri var. Eğer katılmıyorsanız bu onun haklı olduğunu değiştirmiyor ve bu albümde de fikirlerini kötü bir hikaye anlatıcılığı ile yeniden boğazımızdan aşağı tıkıyor. Üflemeleri ve keskin elektrik gitar akorları ile açılış şarkısı My Love I’d Do Anything For You ile sağlam bir başlangıç yapıyor. Ortalara doğru albümün müzikal açıdan anlam kazandığı kayıtlara tanıklık etmeye başlıyorsunuz. I Bury The Living yedi dakikalık bir balad olarak son zamanlardaki en iyi Morrissey şarkısı. Yine ikinci yarıdaki The Girl From Tel-Aviv Who Wouldn’t Kneel müzikal açıdan Morrissey’in diskografisinde özgünlüğü ile kendine yer açıyor. Üç adet İsrail’e atıfta bulunan şarkısı ile günümüzün politik sorunlarını eleştiriyor ancak bunlara çözüm getirecek herhangi bir güce doğru yönelmiyor. Hikaye anlatımı havada kalıyor ve albüm ile beraber kelimeler toz oluyor. Bu albüm biraz daha canlı bir vokal ve ilham dolu bir ses ile kaydedilseydi nasıl olurdu diye merak etmeden duramıyorsunuz. Morrissey yeniden bir zamanlar sizi yeteneği ile hayrete düşürmüş sonrasında da aynı noktada bırakmış bir müzisyenden öteye gidemiyor.
